پاورپوینت بررسي وضعيت كودكان كار و خيابان در ايران و جهان

مقدمه
كودكان جهان موجوداتي معصوم آسيب پذير ومتكي
هستند، ولي آنان كنجكاو، پرجوش و سر شار از اميد نيز مي باشند. دوره
خردسالي آنان بايد زماني براي شادي، صلح، بازي، فراگيري و رويش باشد. آينده
كودكان بايد بر مبناي هماهنگي وهمكاري شكل گيرد. كودكان بايد همراه با
گسترش بينش وكسب تجربه هاي نو به بلوغ برسند (اعلامیه جهانی حمایت از بقاء و
رشد کودکان سازمان ملل، 1990).
وضعيت كودكان خياباني در ايران
یکی
از آسیب های جدی که جامعه ي ما را تهدید می کند گسترش روزافزون کودکان
خیابانی است که به دلایل گوناگون بخشي یا همه ي اوقات خود را درخیابان ها
سپری وعمدتا’ از طریق تکدی، بزهکاری و شغل های کاذب وفصلی امرار معاش می
کنند.گرچه آمار دقیقی از تعداد این کودکان در دسترس نیست، آماری که بر اساس
جمع آوری بخشی از این کودکان تهیه شده، بیانگر اهمیت وعمق این فاجعه ي
عظیم ملی است که صرف نظر از مشکلات و مسایلی که در حال حاضر ایجاد می کند،
پیامدهای ناگوارتری درآینده ای نه چندان دور برای جامعه در پی خواهد
داشت(ضيايي،1387).
تعاريف و مفاهيم :كودكان خياباني چه كساني هستند؟

براساس
تعاريف سازمان هاي بين المللي (سازمان جهاني بهداشت، يونيسف وآژانس بين
المللي کودکان خياباني)کودکان خياباني را مي توان بر اساس وضعيت زندگي آنها
به چهار گروه تقسيم کرد:      

کودکان بي خانمان که خانه وخانواده ندارند و درخيابان زندگي  مي کنند. اين کودکان را اصطلاحا“ کاتن مي گويند.

کودکاني
که داراي خانه و خانواده هستند و به دلايلي مختلف از خانواده خود جدا شده
اند و تنها به صورت گروه هاي کوچک و گاه زير پوشش باند هاي مربوط زندگي مي
کنند.
کودکاني که قبلا“ بي خانمان بوده اند اما در حال حاضر در سر پناه ها و مراکز حمايتي نگهداري مي شود.
کودکاني
که داراي خانواده هستند و با خانواده خود زندگي       مي کنند. اما به
دلايل مختلف وعمدتا“ فقر بيشتر اوقات خود را در خيابان مي
گذارنند.(ضیایی،1387)
كودكان خياباني به دو دسته تقسيم مي شوند :
1.گروهي
از آنان در خيابان به کارهاي مختلفی چون فروش گل، روزنامه، آدامس، زباله
گردي، واکس زني و… مي پردازند اين گروه کودکان کار وخيابان را تشکيل مي
دهند.
2. گروه ديگر به تنهايي يا همراه والدين خود به گدايي مشغولند ویا به عنوان ابزار تکدي گري مورد سوء استفاده قرار مي گيرد.
وجه اشتراک این گروه از کودکان :
1.بيشترين وقت خود رادر خيابان مي گذرنند.
2.از حقوق اساسي خود (آموزش. تغذيه. بهداشت. امنيت. و…) محرومند.
3. به علت حضور طولاني در خيابان مشکلات وآسيب هاي فراواني راتجربه مي کنند(ضيايي،1387).